Cannes Sinema Şenliği elbette sinema tutkunları ve bölüme bir halde bağlı çabucak herkes için gerçek bir mabed. Sevgili Mehmet Basutçu’nun tabiriyle sinemaya inananlar için adeta bir hac seyahati niteliğinde Cannes’a gitmek. Biz de bu yıl bir sefer daha misyonumuzu yerine getirmenin huzuru ve haklı yorgunluğu ile şenliği kapatmış olduk. Üstelik bu sefer, bu satırların muharriri kapanış merasimini şahsen o efsane salonun içinden izledi…
KIRMIZI HALI’DAN NASIL ATILDIM?
Çabucak telaşlanmayın, son içki artırımlarını protesto etmek için çıplak bir halde kırmızı halıya atmadım kendimi (ki aslında kötü bir hareket olmazmış) lakin kapanış gecesi nitekim değişik bir biçimde başladı diyebilirim. Anlatayım…
Kapanış gecesi için merasime saatler kala çıkan davetiye bir manada günün tüm trafiğini değiştirdi. Merasimden sonra, gece saat 12.00’de başlayacak kapanış partisi için bir gün evvelce davetiyemi almış ve kıyafet olarak ne giyeceğimi düşünmeye başlamıştım gerçi lakin merasime katılacak olmamın katılaşmasıyla bu tartışmayı büsbütün rafa kaldırdım zira smokin mecburiyeti vardı. Ben de smokinimi giydiğim üzere davetiyede söylenen saate gerçek belirtilen girişe gittim. Lakin burada hiç beklemediğim bir soruyla karşı karşıya kaldım: “Kıyafetinize uygun bir gece ayakkabınız yok mu?”
Bu noktada çabucak bir parantez açayım, ayağımda Stanley Kubrick’in en sevdiğim sinemalarından “The Shining”in o meşhur sarı renkli afişinden mülhem ve üzerinde açık açık “The Shining” ve yanlarında “Redrum” yazan, ardında da “Room 237” ibaresi bulunan kötü halde havalı Vans ayakkabılarım (üstte) vardı. Yani ayakkabı seçimim son derece şuurlu yapılmıştı, yoksa rugan ayakkabı giymeyi ben de bilirim. O yüzden de beni durduran genç hanıma cevaben “Benim gece ayakkabım bunlar” dedim, “Gördüğünüz üzere üzerinde de Kubrick’in sinemasının ismi ve renkleri var”… Misyonlu çaresizce etrafına baktı ve daha kıdemli bir hanımefendi çabucak yanımıza seğirtti. “Maalesef basket ayakkabılarıyla alamıyoruz” dedi, beni düzgünce şaşkınlığa boğarak. “Bakın” dedim, “bunlar basket ayakkabıları değil, ayrıyeten geçen yıl Spike Lee ayağında Nike’larla geldiğinde ona pürüz olmadınız”. Bu dediklerime karşılık gelmedi elbette (herkesin bildiği bir ikili standart fakat kimse de açıkça tabir edemiyor, kurallar bir yere kadar uygulanabiliyor, kim olduğunuz kıymetli anlayacağınız) lakin bana kırmızı halıdan geçmemeyi kabul edersem öteki bir kapıdan içeri girebileceğim söylendi. Bu duruma içten içe sevinmedim de değil doğrusu; birincisi daha evvel o kırmızı halıdan üç-dört kere yürümüştüm esasen, o bahiste içimde kalan bir şey yok. Üstelik bu kere yalnız yürümem gerekecekti ki, zati çok anlamsız. Hepsi bir yana artık selfie çekmeye de müsaade verilmiyor, belgelenecek bir anı da olmayacak yani. Sonuçta tahminen yaka paça kırmızı halıdan atılmadım lakin kırmızı halıya ayak basamadan salona girmiş oldum.
SENİ UZAKTAN GÖRMEK…
Salon nitekim dev üzere, bunu bilhassa balkondan baktığınızda daha âlâ kavrıyorsunuz. Daha evvelki gala maceralarımda parterde ya da yan balkonda oturduğum için çok düzgün anlayamamıştım fakat bu kere bir oldukça yüksekte olan koltuğum sayesinde 2300 kişilik Lumiere Salonun’nun ihtişamını önemli manada hissettim. Düşünün ki yalnızca balkonda 1450 koltuk var! Doğal balkondaki bu koltuğun en değerli dezavantajı da sahneye bir oldukça uzak oluşumdu, bu kadarını beklemiyordum açıkçası. O denli ki sahneye gelenlerin yüz sınırlarını bile seçmekte zorlanıyordum bazen, üstelik çok nadiren kullanılan dev ekranda birçok vakit yalnızca şenliğin logosu ya da verilen mükafatın başlığı beliriyordu, halbuki ekranın yeri değiştirilip (tam heyetin oturduğu kısmın gerisindeydi, yani saçma bir pozisyonlandırma yapılmıştı) tüm konuşmalar oradan verilebilirdi ve biz de her ayrıntıyı hakkıyla yakalayabilirdik. Daha âlâ gözünüzde canlanması açısından üstte gördüğünüz fotoğrafla (töreni aşağıdan izleyenlerin gördüğü) aşağıdaki footoğrafı (benim gördüğüm) karşılaştırmanız kâfi olur.
Aklımda kalanları süratlice sıralayacak olursam:
Heyet lideri Vincent Lindon “Jüri lideri olarak ağırlığımı koyacağımı sandım lakin heyhat, demokrasi ne pis bir şeymiş” minvalinde esprili bir konuşma yaptı fakat “We want four more years” diyerek tıpkı heyetin gelecek yıl yine vazife yapmasını talep ettiği konuşmasından anladık kikaraklar o denli çarçabuk alınmamış ve muhtemelen sert tartışmalar yaşanmış. Üstelik Fransız sinemasına yalnızca bir özel mükafatın (Claire Denis’nin “Stars at Noon” isimli filmine) çıkması da değişik bir durumdu.
Claire Denis demişken, mükafatı almak için sahneye çıktığında balkonda benim sol tarafımdan bir ‘yuuuh’ çığlığının yükseldiğini de eklemek isterim. Gecenin değişik anlarından biriydi.
Gecenin galipleri ortasında Belçika sinemasını saymak gerek herhalde, çünkü tam üç sinema (ki esasen üç Belçika sineması vardı) gecede heyet tarafından farklı ödüllerle taltif edildi.
Güney Koreli sinemacı Park Chan-wook En Âlâ Direktör ve tyine Güney Koreli oyuncu Song Kang-ho En Uygun Erkek Oyuncu mükafatını alarak gecede Güney Kore sinemasının tartısını hissettirmiş oldular.
Ruben Östlund’un Altın Palmiye alan “Triangle of Sadness” isimli sinemasının ortak üretimcileri ortasında TRT’nin oluşu ne kadar farklı bir durumsa, İranlı sinemacı Ali Abbasi’nin gecede başrol oyuncusu Zar Amir Ebrahimi’ye En Güzel Bayan Oyuncu mükafatını kazandıran sineması “Holy Spider”ın Türkiye’de çekilmesine müsaade verilmemesi (film bu yüzden Ürdün’de çekilmiş, sevgili Ahmet Boyacıoğlu ile yaptığımız sohbet sayesinde öğrendim bunları da) sıkıntısı de o derece enteresandı.
Merasim sonrası evvel yemekli bir davet (ki ona davetli değildim) sonra da Carlton’ın plajında bir parti vardı ve saat 12.00’ye hakikat oraya gittim. Bol bol şampanya görünümlü prosecco eşliğinde meczup üzere dans edildi ve iki saat sonra da otele uyumaya dönüldü… Ödül kazananların basın toplantıları fakat geceyarısı bittiği için onların kimileri birinci davette görülmüş, fakat anlaşılan kimsenin hali kalmamış ki o şöhretlerden bizim partiye gelen olmadı. Ya da benden sonra geldiler ve harikulade danslarımı kaçırdılar… Onların kaybı, ne diyeyim.