Bu yıl, sıcak savaş ortamı şenliği doğal olarak etkileyip, çok farklı biçimlendirdi.
Geçen yaz, Covid-19 salgını nedeniyle iki yıl birleşince, bol sinemalı, az iştirakli dolgun bir 74. yıl yaşadıktan sonra, bu sefer, beklenenin bilakis, kutlama merasimlerinin az ve mütevazi olduğu bir 75. yıldönümü yaşanmakta…
Örneğin, şenliğin klâsik açılış kokteyli bile yapılmadı. Sıcak savaş ortamında, Ukrayna devlet liderini dinledikten sonra şampanya içip sabaha kadar dans etmek zıt olacaktı…
Bu ortada noktasal davetler alışılmış ki düzenleniyor. Birçok yıldız oyuncunun yalnızca kırmızı halıda uzunluk göstermeleri düşünülemezdi…
Lakin, 75. yıl doğal olarak kıymetli bir bilanço periyodu. Bu nedenle, salı akşamı, Altın Palmiye sahibi birçok direktörün katıldığı özel gecede, Dardenne kardeşler, Christian Mungiu ve Ruben Östlund üzere bu yıl yeniden yarışanların ortasında, Buyruk Kusturica ve Nuri Bilge Ceylan üzere birçok yaratıcı sinema ustası da bulunmaktaydı …
Bu direktörler, ayrıyeten, iki gün boyunca, sinemanın geleceğine yönelik kanılarını söz edebildikleri toplantılara katıldılar.
Yarının sineması nasıl olacak?
Sinema dağıtım ve izleme biçimleri nasıl gelişecek ?
Ve daha bir dizi soru, yaşadığımız dönüşüm sürecinin kaçınılmaz okarak gündeme getirdigi temel hususlardı.
Kutlama gecesinin sonunda, Fransız oyuncu ve direktör Louis Garrel’in güldürü çeşidi son sineması, müsabaka dışı izlendi…
Trajediye, güldürüden çok daha yakın olan günümüz dünyasında, sinemanın bir fonksiyonu de seyirciyi rahatlatmak, güldürmekti…
Kâfi ki, Louis Garrel’in sineması “L’innocent” üzere, kahkalarımıza ince manalar yüklemeyi basaran çeşitten günahsız bir güldürü olsun!